Natuurlijk stond ons nog een pracht voorstelling te wachten op zaterdag 10 maart 2012, want het eerste team was gewoon doormidden gesneden en deels in wit gestoken (niet maagdelijk neem ik aan) en deels in rood.
Mijn medestanders in het kwaad en ik hadden een peukje gedaan en drapeerden ons opnieuw op het hout. Voor mij zat een dame, mijn voorbuuv als het ware, waarmee ik zo langzamerhand een mooie band heb opgebouwd, zoals bij voorbeeld door facebook. Zij stelde zich zeer kwetsbaar op door een kopje koffie te nuttigen op de bank, voor mij gezeten dus. Dat is bloedlink, want ik pleeg nog wel eens wild om mee heen te schoppen in mijn enthousiasme. In het verleden ben ik eens fijntjes door een voorbuur ervan op de hoogte gesteld dat wij bij ijshockey zaten en niet bij voetbal. Nou ja, zo rond was ie nou ook weer niet…….
Ik wist mij echter te beheersen tot haar koffie op was, zo sterk ben ik af en toe wel!
Ook hier bleek een eerste periode te zijn, maar wel met een hoger tempo. Voor de goede orde, Tom Korte was Rood en Jeff Honebeeke was Wit. In het doel dus. Ook nu was er geen speaker/scorer, doch men kon mij te verzekeren dat Kenneth Keijzer voor Wit wist te scoren en dat werd al roeiend op het ijs gevierd. Een aanval van Rood werd afgeslagen. Wit was duidelijk wat meer in de aanval, maar er kwam verder niets meer uit en wij mochten twee minuten pauzeren. Sterk als ik was, bleef ik gewoon zitten.
In de tweede periode viel Rood behoorlijk aan, maar het zette geen zoden aan de dijk. Ook Wit kreeg geen voet aan de grond, wel een puck achter het doel van Tom, hetgeen water naar de zee dragen was.
Tenslotte kwam Rood langszij (we waren immers aan zee en er was al geroeid) en maakte er 1-1 van, Siem van Sluijs was de dader. Er werd wat gerollebold, men ging wat heen en weer. Wit kreeg straf, maar dat leverde niets op voor Rood. Tom kreeg het even druk, maar de meute draaide zich lustig om. Intussen stond Jeff wat te kontdraaien in zijn doel. Overigens was dat niet de reden dat Siem opnieuw scoorde voor Rood, dus 2-1.
Alweer twee minuten pauze!
Dus volgde er een derde periode, dat is toch een logische conclusie. Deze werd enigszins verkort weergegeven. Slechts tien vuile minuten spelen. De minuten waren vuil, de spelers niet hoor.
Geen probleem voor Danny Kerstholt, hij maakte er 2-2 van. Ik was nog steeds aan het worstelen met het probleem of ik nu voor Rood of voor Wit was. Ik vind ze allemaal wel lief, maar ik heb altijd graag een favoriet. Even leek het 3-2 te worden, maar dat feest ging niet door, want Daantje stond in de blauwe, zoals een buurman het uitdrukte.
De laatste minuut van de wedstrijd is ‘ingekomen’, sprak een zeer jeugdige speaker!
In die laatste minuut gebeurden geen schokkende dingen meer.
Gelijke stand kan natuurlijk niet, er moet een winnaar tevoorschijn komen. Hetgeen betekende dat de strijd doorging met penalties.
1e Wit mis, Rood mis
2e Kevin Keijzer hielp Wit aan 2-3, maar Siem van Sluijs bracht Rood op 3-3
3e Wit mis, Rood mis
4e Wit mis, Rood mis
5e Wit mis, Jeff besloot in het doel te gaan liggen en dat betekende Rood mis
6e Wit mis, en Rood RAAK door een doelpunt van Guido Steenhuis, 3-4
En daarmee werd dus de strijd beslecht. Rood won met 3-4 en iedereen kon zich nu opmaken voor de gezelligheid in het restaurant.
Dat liet een behoorlijk tijd op zich wachten, maar gezelligheid kent geen tijd. Echter de blaas van mijn hond wel, hij kan namelijk klok kijken. Al met al zat ik een beetje op hete kolen en tenslotte rookten wij er nog maar een om de kolen nog meer te verhitten. Toen kwam het goede bericht dat ‘het’ ging beginnen.
De shirts werden voor een vaste prijs van de hand gedaan en de vrijwilligers mochten een eitje komen halen.
En achteraf gezien, het hele seizoen was een eitje……