Op zaterdag 10 maart 2012 vond de traditionele wedstrijd ouders tegen ouders plaats, uiteraard in Kardinge. Nu geviel het zo dat ik niet veel ouders constateerde. Dit werd om mij heen bevestigd, want ik ken natuurlijk niet alle ouders temeer daar ze er niet oud uit hoeven zien. Dus versterking was noodzaak, zodat neefjes en andere aanverwante artikelen te hulp waren geroepen. Een deel hees zich met hier en daar veel gehannes in oranje hesjes, het andere deel bleef zoals ze waren, puur natuur dus. Teneinde een en ander voor mij wat eenvoudiger te maken, tenslotte word ik ook een dagje ouder, besloot ik de partijen als volgt te benoemen, de Hesjes en de Rest. De Hesjes waren duidelijk in de meerderheid, maar dat garandeerde natuurlijk niets qua prestaties. De toekomst zou het leren. Trouwens de tribune puilde nu niet direct uit, dus namen wij ons voor vooral luid en duidelijk te joelen dan wel te juichen.
Laat ik maar gelijk met de eerste periode beginnen, hoewel ik nog onkundig was van het aantal perioden, eerste is er altijd immers. De eerste kan de laatste zijn, zo gaat het nu eenmaal op deze aardkloot. Voor ik het vergeet, Tom Korte verdedigde het doel der Hesjes, Jeff Honebeeke wierp zich op als goalie van de Rest. Dus van kundige goalies waren beide partijen verzekerd. Niemand had dan ook verwacht dat Jeff na 13 seconden al verschalkt werd, 0-1 voor de Hesjes. Wie scoorde zal een groot geheim blijven, daar er geen speaker/scorer was. Slechts de tijd werd bijgehouden en voor de orde op het ijs zorgden twee scheidsen, want ook ouders of wat daar voor door moest gaan, dienen zich aan de regels te houden.
Er werd nogal eens aandoenlijk over de puck gemaaid en nauwelijks op de been gebleven, echter hier en daar loerde toch enige ervaring om de hoek. Ondanks straf voor een stout Hesje, wisten de Hesjes toch shorthanded te scoren en dat werd opgeteld 0-2. Tot grote vreugde wist de Rest ook een doelpunt in de wacht te slepen, 1-2. En even later maar liefst 2-2. Mijn omgeving wist dit keer precies te vertellen wie de maker was, namelijk onze alom bekende Muppet. Hij bleek af en toe wel een beetje kleurenblind, maar dat leverde geen schade op. We mochten maar liefst drie minuten pauzeren. Te kort voor een peuk, zo kom je van het roken af…..
Op naar de tweede periode, want die bleek er wel degelijk te zijn! Er was niet van helft gewisseld, maar dat was ook eigenlijk niet nodig, er stond toch geen wind. Al snel volgde een doelpunt voor de Rest gecreëerd door een dame, ook onder ijshockey moeders vind je natuurlijk dames. De jeugd werd zo enthousiast dat zij in getale aan de boarding hingen tot grote ongerustheid van wat publiek in mijn omgeving. Stel er dwaalt een puck af………. Dat kan ook bij ouders toch? Maar niemand maakte zich er druk om, dus wij ook maar niet. Verder was het lachen, gieren brullen om de capriolen. Jeff maakte een dansje in het doel, Tom hielp galant een gevallen vrouw van de tegenpartij overeind en voerde een fraaie act op. Zelden ging er zoveel rust uit van een wedstrijd. Geholpen door een meesterlijke pass scoorde de gevallen jongedame 4-2 voor de Rest. Het duurde maar even en het werd 5-2 door een grote onbekende. Men ensceneerde een vechtpartijtje, dat het geweldig deed bij het publiek. Opnieuw werd een echte straf uitgedeeld. Het werd 5-3 en in de laatste minuut hielp Tom de Rest aan 6-3.
Een enkeling zal wel flink spierpijn krijgen, maar dan weten de ‘ouders’ tenminste ook eens wat ijshockey is. Aanvankelijk leken de Hesjes de sterkeren, maar de Rest liet zich niet kisten en wist de overwinning eruit te slepen. Dat laatste meer letterlijk dan figuurlijk. Het was een mooie voorstelling met dolle pret! Om mij heen hoorde ik al berichten als ‘volgend jaar moeten wij toch ook meedoen’. Magnifiek idee, ik kom lachen!