Laat ik nou eens in de pen klimmen om wat over Inlinehockey te schrijven. Tenslotte zit ik iedere dinsdagavond paraat om de verrichtingen van de Gijs Bears te volgen en dat om tweeërlei redenen. Ten eerste omdat mijn stekkie mee speelt, ten tweede omdat het de Gijs Bears betreft. Die redenen mag je best omkeren als je dat leuker vindt klinken hoor, daar ben ik soepel in. Waar ik niet soepel in ben is verlies van MIJN clubje. Doch wat een genoegen, zij verloren tot op heden geen enkele wedstrijd. Joepie de poepie!!
Nu ben ik een tamelijk brutaal tiepje, zo af en toe. Ik zette mij afgelopen dinsdag, 4 juni 2013, gewoon in de spelersbank der Bears, wel helemaal op het uiterste puntje, maar toch, je moet maar durven…. Oh en de heren speelden tegen de Streethawks, dus dan weet je het wel! Tevoren namen de ‘bordbijhoudmeneer’ en ik de kansen door en we besloten dat het een spannende wedstrijd kon worden.
Word ik daar midden in mijn computerbabbeltje gestoord door de bel en wie stonden er aan de deur. Hele moedige mensen die trachtten mij te bekeren en dat op een gewone woensdag. Het zou niet eens lukken op een gewone zondag. Ik heb een zeer doeltreffende wijze sinds vele jaren om deze dames, in dit geval, binnen enkele minuten te overtuigen dat er geen redden meer aan is. Ik bestudeer namelijk de esoterische wijsbegeerte om het zo duidelijk mogelijk voor een iegelijk te maken.
Ze wensten mij sportief succes aan de hemelpoort.
Eerlijk is eerlijk, heel in het begin van de wedstrijd kreeg ik het Spaans benauwd en dat is benauwd geloof me op mijn eerlijk gezicht wat ik niet heb. In gedachten, die hebben namelijk kracht zeggen ze, sprak ik de heren ernstig toe. Even dacht ik dat er niet geluisterd werd, maar eindelijk, daar ging een lichtje branden en de doelpunten volgden zoals de ultieme bedoeling was. Mijn stekkie wist er ook een paar te maken, dus dan glim je helemaal als moeder, dat spreekt voor se aige (ik kom uit het Haagje immers). Tenslotte wisten de Beartjes te winnen met 8-4 en dat doet een oprecht supporter zeer goed.
Het feestelijke was bovendien dat onze hoffotograaf een en ander heeft vereeuwigd. Het kon niet op dus. Helemaal boven genoemde meneer en ik evalueerden bij een paffertje, wij zijn beiden nog niet bekeerd……, en de conclusie was dat het een alleraardigste wedstrijd was geweest.
Jubelend reed ik dan ook naar huis, alwaar ik mijn harig monster op de hoogte stelde van het resultaat en er een borreltje op heb gedronken. Nee ik werd niet dronken!