Nu eten we natuurlijk alle dagen min of meer smakelijk, maar op vrijdag 7 juni 2013 was het toch even anders. Manspersonen waren strikt verboden, slechts rookvriendinnen waren welkom en dan nog alleen maar indien ijshockeysupporterin. Ik hoor een der dames al protesteren en haar zeggen ‘ik rook toch niet’. Haha, als er iemand rookt………….. Maar daarover later.
Uiteraard pleegde ik met enthousiasme enkele voorbereidingen, zodoende was een en ander voor elkaar toen de dames arriveerden. Dat wil zeggen de eerste twee. Wij trokken ons terug in de tuin, want het weer werkte mee. Ik heb goede contacten, nou ja tot op zekere hoogte dan. Wij waren zo druk in gesprek dat de bel ons ten enenmale ontging en nummer vier van nood maar in de telefoon klom. Achterom wilde zij niet, dat is haar stand natuurlijk ook niet.
We beginnen bij het begin, iets wat ik lang niet altijd doe. Moppen vertel ik ook bij voorkeur door met de clou te beginnen. Maar ik beter mijn leven, dat beloof ik.
Dus hier volgt de eerste periode.
Compleet werd er fors geroddeld en we prezen ons gelukkig dat er geen kerels bij waren, want stel je voor dat ze gaan snurken. Hoewel, ik moet wel eerlijk zijn, mannen kunnen best hun nut hebben, doch waren in dit geval volstrekt overbodig. Want wat bleek? Wij hadden een natuurtalent in ons midden. Normaal gesproken laat ik alle ‘technische’ zaken aan het manvolk over, daar ben ik te fijn voor gebouwd. Ik heb ze weliswaar niet (meer) in huis, doch wel op afroep beschikbaar, makkelijker kan het niet. In de geest van wel de lusten doch niet de lasten.
Echter nu moest toch echt die barbecue aan en al sloeg je me dood, ik drukte wat op knoppen maar er gebeurde niets. Op knoppen drukken is ook mannenwerk tenslotte. Echter, zoals ik al meldde wij hadden iemand in ons midden, die achteloos de fik erin stak en zich verder bezig hield met het braden van het vlees op een wijze waar menig man een puntje aan kon zuigen, aan HET vlees bedoel ik, niet haar. Zij rookte dat het een aard had, af en toe sloegen de vlammen eruit. Vertel ons nooit meer dat zij niet rookt!!!
Nu had ik, vegetariër zijnde, de dames op het hart gedrukt dat alle vleeswaren op moesten, want principieel kan ik dat niet eten. Wat overigens weer een probleem met zich mee zou brengen, want weggooien hou ik ook al niet van. Dus men begrijpt dit hevige dilemma? Met overgave een betere zaak waardig, kweet lady X zich van haar rookwerk en propte menig lapje in haar balg teneinde de andere dames tot hetzelfde te inspireren.
Tweede periode. Ondergetekende was zo slim geweest haar fototoestel klaar te leggen en er werd druk geknipt, waarbij trouwens niet iedereen meewerkte. Er bleek een dame zeer fotoschuw te zijn. Zij verborg haar gezicht achter haar handen, achter een boekje en je kunt het geloven of niet, zij zag zelfs kans voor paal te staan, oh nee te zitten. Tegen een zeer, zeer forse vergoeding ben ik bereid de betreffende foto aan een mogelijke liefhebber toe te zenden. Hoe tegenstrijdig het ook mag lijken, zij was een stijve Piet. Zoek maar in het spreekwoordenboek op wat dat betekent. Verder is het een pittige dame hoor, daar zal ik niets van zeggen. Zij heeft heus overal schijt aan. Enfin, ik heb natuurlijk wel een sterk middel in handen voor het geval zij iets lelijks over mij publiceert op de social media………….. Ik ken haar langer dan vandaag!
Derde periode. Gezien het feit dat mijn contacten met de weergoden niet een heel grote hoogte bereikten, werd het wat onaangenaam buiten, ondanks de jasjes en vestjes. Geen probleem we begaven ons binnenwaarts met de uitdrukkelijke instructie aan lady X dat zij haar rookwerk buiten voort zou zetten. Zij kon zich tenslotte warmen aan het barbecuevuurtje. Zo gezegd, zo gedaan.
Intussen vermaakten wij ons met sterke verhalen. Mijn ervaringen tijdens het shoppen brachten ernstige problemen met zich mee. Een der dames liep blauw aan en snikte het uit, een andere huilde eveneens tranen met tuiten, de derde wist zich redelijk te beheersen. De zakdoeken konden niet aangedragen worden. Ik hoef in het vervolg maar één woord te zeggen en er gebeuren ongelukken. Ik zeg dus maar niets, want straks heb je geen rookvriendinnen meer….
Met borden vol lappen en versierde stokken kwam de grootste rookvriendin het vertrek weer binnen met het galgenmaal en propte de gebraden lappen door de diverse strotten. Tot het de strot uitkwam natuurlijk. Er zijn grenzen aan de groei.
Desalniettemin hebben wij een knotse avond gehad, niemand had de laars vol oftewel ik had geen enkele alcoholische versnapering aan hen kwijt gekund, wat mij niet heeft weerhouden wat gerstenat tot mij te nemen. Oh, we zijn slechts 20 kg aangekomen en moeten ons nu op de vermageringskuren werpen om eventuele heren nog onder de ogen te durven komen. Nou ja, mij persoonlijk zal het mij een rookworst zijn.
Hoe dan ook, we hadden napret!
Een oud vrouwtje*
*Let op: Ik onderga een complete verjongingskuur zodra het ijshockey weer begint, kan dan weer vele kilo’s sjouwen om maar wat te noemen.