Daar zaten we dan in Kardinge dit keer op een woensdag, namelijk 27 maart 2013. Na heel wat gedoe hebben de Dordrecht Lions dan toch maar de stoute schoenen aangetrokken en zich naar het hoge noorden begeven. En dat nog wel op een doordeweekse dag, je moet maar durven! Zelfs wat de tijd betreft zijn ze de Bears nog een half uur tegemoet gekomen, haha. Half acht moest voor hen half negen worden, tenslotte is het een vreselijk eind rijden, maar de zaak is afgemaakt op acht uur. Ze zijn te goed voor deze wereld!
Er ging toch wel wat vreemds door mij heen nota bene op dinsdag om kwart over één precies. Stel de Lions verliezen, dan kunnen we zondag naar Dordrecht. Toch veel leuker voor hen om kampioen te worden in eigen huis? Gemeen van mij hè? Je kunt je niet voorstellen dat iemand op zo’n misselijke gedachte komt, nou ja ik wel, maar mijn inborst is uiteraard ook twijfelachtig zoals genoegzaam bekend. Ik ben niet altijd aardig over scheidsen, slinger de spelers wel eens truffels naar het hoofd en ga zo maar door.
En er waren een voorbereidingen getroffen, je wil het niet weten. Ok, dan vertel ik het ook niet. Bakken vol kijkers werden verwacht en die waren er dan ook. Een extra staantribune was gecreëerd, kortom ons stadion was afgeladen met maar liefst 1000 supporters.
Een minuut stilte werd in acht genomen vanwege het overlijden van een in den lande bekend ijshockeysupporter, Ronald Herregraven.
Kleine Beartjes vermomd in eigen shirts en van de tegenstander vormden na een rondritje over het ijs een erehaag waardoor de intocht der gladiatoren in de arena kon plaats vinden. Luid applaus natuurlijk en alle mogelijk lawaai-instrumenten waren eveneens present. Tom Korte bevolkte het Groningse doel.
En zo kon de eerste periode beginnen. Op en neer, heen en weer en binnen 2 minuten een straf voor een Bear, met als gevolg dat Tom aan het redden sloeg. Schadevrij compleet en bijna zat de puck in het goede doel, bijna. Dat ging zo een tijdje door en afwisselend zat een Bear of een Lion een straf uit. Een paar beeldschone kansen voor de Groningers, maar het loeder wilde er maar niet in. Verder valt er van deze periode niet veel te zeggen. Geen van beide partijen wist te scoren, behalve dan een paar straffen. Bijkomen van de spanning want het was pauze.
Zo werd het vanzelf tijd voor de tweede periode en het ging bijna mis ondanks een PP situatie. De Lions kregen opnieuw straf en mijn buuv zong de spelers toe ‘PP, doe er wat mee’, het mocht niet baten. Een schermutseling leverde de Bears straf op. De Lions maakten gebruik van hun PP door 0-1 te scoren. Niet leuk hoor. De kansen met of zonder PP bleven om de oren der Bears vliegen, de doelpunten niet. Tom redde ook vele malen. Weer wat knokkerij en weer de Bears straf, wij waren het er per definitie niet mee eens. Bovendien waren er nu twee Bears op het schavot. Het liep allemaal met een sisser af. Doch eilaas, het werd later toch 0-2 voor de Lions. Opnieuw een mooie kans, nee dus. Tom bleef maar redden, een lichte aanvaring, door het bekende oogje van de naald en maar weer pauzeren.
De derde periode moest het hem dus doen, beginnen met straf is natuurlijk niet de bedoeling. Tom werd hevig belaagd, maar hij wist schade te voorkomen door bijvoorbeeld een prachtige vangpuck. Luid applaus en gegil was steeds zijn deel. Een straffeloos robbertje knokken en even later 2-1 door een PP schot van Kevin Kuiper, assist Danny Kerstholt, Rodney Kuiper. Het dak ging er bijna af zo enthousiast reageerde het publiek. Toen richting Tom en opnieuw enige onenigheid maar dat werd gesust. Het was duidelijk dat de gemoederen wat verhit raakten. Voor de broodnodige variatie ging het hele doel aan de wandel. Een pracht aanval leverde niets op, Tom redde maar. Bij het retourtje werd het 2-2 door Zahir Hup in zijn dooie eentje. Oorverdovend opendoekje. De Liongoalie snikte het volgens ons uit met zijn neus in het doelnet en leek even geblesseerd, heel even maar. Een kleine eenakter dus.
Dordrecht vond het tijd voor een time out, want dit was uiteraard schrikken voor de leeuwtjes. Dat zette geen zoden aan de dijk en het spel golfde van de ene kant naar de andere, waarbij aan weerszijden dus gered werd.
Een Lion gaf een prachtige voorstelling door een valpartij en er bleek een beetje bloed op het ijs, waarschijnlijk op zijn lip gebeten hoorde ik zeggen. Het betekende wel 4 minuten straf voor een Bear. Even later was ook een Lion stout geweest. De Dordrechtse goalie ging een ernstig gesprek aan met de scheids, het kwam ons als fors delaying over, maar weten wij veel. Bijna een SH punt voor Groningen, helaas bijna. Weer een straf voor de Bears en alom vernam ik onvrede over die beslissing, maar ik zeg niks, ik heb er geen verstand van….. Het werd er wel 2-3 door. Opnieuw waren we bij de Kleine Komedie, een Lion drapeerde zich op het ijs en bleef wat liggen, straf voor Groningen. En mogelijk omdat driemaal scheepsrecht is, een andere Lion wierp zich nu zomaar op de witte vlakte. Ditmaal geen straf.
Een time out voor Groningen zonder resultaat, de goalie der Lions verliet het doel, maar bedacht zich en ging terug in zijn hok. Bij een PP voor Groningen ging Tom uit zijn doel waardoor het 6 Bears tegen 4 Lions werd. Niets mocht meer helpen. Einde verhaal, Dordrecht kampioen.
Het was voor het veelkoppige publiek een mooi schouwspel geweest. Het tempo lag hoog, de Gijssies hadden uitstekend hun best gedaan, Tom had weer een prestatie geleverd met zijn vele reddingen. Jammer dat de vele kansen voor de Bears niet meer opleverden.
De uitreiking van van alles begon. Ricardo Dijkema werd geëerd vanwege zijn 250e wedstrijd op niveau.
De glimmende kampioensbeker werd uitgereikt en de Lions vierden hun feestje door elkaar met champagne te besproeien, zonde van het kostelijke vocht leek ons. Echter ze zullen wel een paar flesjes bewaard hebben voor de terugweg, dus kunnen ze morgen aangeschoten naar hun werk. Mooi dat ze allemaal vrij hebben kunnen krijgen, vind je niet?
De Bears werden behangen met een medaille vanwege het behalen van de tweede plaats, ook een mooie resultaat immers.
Als slotscene vond er nog een huwelijksaanzoek plaats van een Dortse meneer aan waarschijnlijk een Dortse mevrouw.
En daarmee was de opvoering ten einde, wat een voorstelling! Eveneens het einde van het ijshockeyseizoen. Hellup, ik val weer in een gat