De bus naar Den Haag vertrok om 12.00 uur teneinde Gijs Bears Groningen daarheen te transporteren vanwege de tweede wedstrijd in de play offs tegen Hijs Hokij. Wij gingen met goede hoop en vermaakten ons danig tijdens de reis. Een der spelers kon zich aangesproken voelen door de oranje uitrusting van een der medepassagiers waarop de bemoedigende woorden ‘hup papa hup’ stond.
Verder werden wijze lessen geleerd. Zo was er een meneer die vol verbazing constateerde dat er al schapen in de wei stonden. Hij leerde alsnog dat die beestjes dat ’s winters ook kunnen. Hij had duidelijk zijn schaapjes nog niet op het droge en men is nooit te oud om te leren. Dit laatste trek ik mij ook persoonlijk aan hoor, dus leer ik me suf.
In de Haagse ijshal aangekomen gingen wij weer stukslaan, je weet wel tijd. Langzaam maar zeker liepen steeds meer Groningse supporters de tent binnen en het resultaat wat dat er een kolossale delegatie op de tribune zat. Aanvankelijk zelfs meer dan Hagedingesen. Zolang ik het verschil niet weet tussen Hagenaars en Hagenezen, hou ik het maar op dingesen dan kan ik niemand op de tenen trappen.
Geruchten over eredivisie spelers bij Hijs lapten wij gevoeglijk aan onze laarzen, want wij hadden immers goede hoop……….. en het zou allemaal wel loslopen….
Tom Korte stond, goed geraden, in het Groningse doel met als doel, nou niet naar de bekende weg vragen!
De eerste periode begon en ik ben mij lam geschrokken en met mij velen, want na 37 seconden scoorde Hijs al 1-0. Kaniewaarzijn……………. Wel dus en er volgden nog een heleboel enge momenten. Steeds gingen die Dingesen de verkeerde kant op. Om te troosten merkte mijn buuv op dat de Beartjes nog in de sluimerstand verkeerden. Ok, dat kan, als ze dan maar op tijd wakker worden, vond ik adrem. De goede kant op en retour, een relletje waarop alleen de Bears straf kregen. Wel schadevrij compleet waardoor ik het snel vergeet. Redding van Tom, een klein kansje, het goede doel ging aan de rol, een grote kans mis. Eindelijk een zinvol schot, helaas gevangen. Kleurenblindheid sloeg toe. Een gevelde Dinges, waarop straf werd uitgedeeld aan een Bear terwijl terzake kundige lieden het een goede check bevonden. Nou ja Tom redde maar weer eens wat. Hijs met 6 man op het ijs, maar dat leverde geen straf op want tenslotte verliet hij het ijs toch maar.
Wij ook want het was pauze.
Jullie begrijpen dat ik niet gerust was op deze gang van zaken. Tom kon opnieuw aan het redden slaan. Offside was geen offside (ik heb alles van horen zeggen dat weten jullie hè!), weer wat kansen, een vreselijke aanval die goed afliep. Er werd alweer geknokt, want natuurlijk straf opleverde voor beiden, zij een beetje meer. Ook dat mocht niet baten, de zwarte schijf wilde niet in het goede doel. Wat rollebollen, een leuke kans, maar vlechtje (je weet wel die van gisteren) was wakker. Schot tegen de paal is niet goed genoeg. Kortom hij mocht er niet in.
Mijn ongerustheid bleek terecht, want na wat straffen over en weer, scoorden de Dingesen 2-0 en om helemaal alle hoop de bodem in te slaan 3-0 een minuut later.
Nog een kleine schermutseling, een schat van een kans maar in het handje.
Gelukkig pauze om enigszins op adem te komen.
In die pauze kregen we wijze raadgevingen. Niet zozeer voor ons als wel voor de spelers, die het helaas niet konden horen natuurlijk. Het mocht duidelijk zijn dat de Haagse dingesen nogal provoceerden en dat ‘onze’ jongens daardoor uit hun spel raakten. Er moest een kop rollen. Er moest gewoon een speler worden opgeofferd ter wille van het goede doel. Ik mag aannemen dat dit voor de geroutineerde supporter duidelijk is?
Dus wij maar hopen dat er geofferd zou worden en die kop zou rollen in de derde periode. Bovendien waren wij inmiddels op de hoogte van het feit dat een der sterspelers van onze Bears zijn ochtendritueel niet had kunnen uitvoeren. En dit is uit betrouwbare bron, hij bleek uit bed geschopt! Zo wordt een boel begrijpelijk.
De Bears pleegden een paar mooie pogingen, maar de gevlochten dame in het vijandelijke doel had er maling aan. Het wilde gewoonweg niet. Er werd wat aangeflodderd.
Na een doodenge situatie begon ik wegloopneigingen te krijgen, maar ik bedapperde mij, je kunt tenslotte niet aan de gang blijven. De Bears oogstten achter elkaar drie straffen, doch de eer werd SH gered door Kevin Kuiper in zijn dooie eentje, 3-1. Tom mocht nog wat redden, een strafje en de koek was op………..
Je kunt er met je pet, die ik niet op had in tegenstelling tot die meneer met ‘hup papa hup’ erop, niet bij dat er zaterdag riant werd gewonnen met 8-1 en nu met de grootste moeite de schade beperkt bleef tot 3-1. De enige troost is dat er nu nog een derde wedstrijd zal volgen en dan is het alles of niets, zowel voor de Groningers als voor de Hagedingesen.
De terugreis verliep rustig, wij verwerkten de narigheid en een wijze les werd ons deel: enigszins verstandelijk gehandicapt is niet noodzakelijk, maar wel gemakkelijk. Er werden geen namen genoemd………
Ach en de Bears hoeven geen kranten te lezen wat mij betreft, als ze maar niet spelen als natte kranten, want ze kunnen veel beter, dat weet ik zeker!!!