De North Seahawks aan het werk

Zondag 24 februari 2013 vond ik mijzelf alweer op de tribune van Kardinge, want de North Seahawks moesten het opnemen tegen de The Hurricanes uit Den Haag. Nu heb ik inmiddels een mooie band met de Hawks opgebouwd, die nog verstevigd is door de deelname van een mijner stekkies in dit team. Heerlijk dubbelop ijshockey, gisteren en vandaag. Uiteraard hoopte ik deze zondag tegen een overwinning aan te lopen, maar dat verklap ik nog niet. Lees maar verder of niet natuurlijk.

Er was heel wat bekijks bij de wedstrijd waaronder veel kinderen, die natuurlijk pappie wilden aanmoedigen. Bij mij dus omgekeerd, maar daarnaast ik moedig allen van harte aan vanwege die band.

In het doel der Hawks vonden we Robin Loesberg.

De eerste periode begon met een lelijke aanval op mijn favorieten, doch gelukkig werd de puck in het handje gevangen. Het goede doel was aan de beurt, helaas slechts tegen de lat, wat ik op zich een grote prestatie vind. Ga er maar eens op mikken, dan lukt het je vast niet. Hoe dan ook Tjalling Stellema vond het goede doel wel, 1-0. Wat straffen, alles compleet en toen scoorden de Hurricanes 1-1. Flauw!

Een aanval van de Hagenaars liep kielekiele goed af. Niet onvermeld mag een beeldschone redding van de Hawks goalie. Spijtig maar toch, het werd 1-2. De Hurricanes kregen twee lieden op de strafbank, maar het mocht niet baten.

We kregen 3 minuten pauze.

Dat was niet voldoende voor een peukje, zelfs mijn aantekenboekje had ik niet opgeborgen, dus kon ik gelijk aan de slag in de tweede periode. Wel met een droevige mededeling, het werd 1-3 voor ik er erg in had. Wat straffen voor de Hawks. De laatste heer verdween van het toneel, niet voor straf maar uit eigen beweging. Kan dus ook nog.

Bijna raak voor de Hawks, maar er volgden meer mooie kansen. Echter daar bleef het bij, ze werden niet omgezet in punten en dat ondanks de goede raad die ik de arena in slingerde!

Er werden weer straffen uitgedeeld, een Hawk had een vaste plaats op de strafbank constateerde men, verder is het vast wel een lieve jongen hoor. Het werd 1-4, bah! De lat van het goede doel werd nog een keer geraakt en even daarna mochten we een kwartier pauzeren.

In de kou een neuswarmertje. We babbelden wat af en een jongeman liet er een waaien, zoals dat zo plastisch kan worden uitgedrukt. En dat allemaal terwijl de wind was gaan liggen.

Kortom, we mochten weer kijken naar de derde periode. Oef, dat ging net goed…….. en nog eens……… Merkte ik in mijn column van zaterdagavond op dat er een mevrouw zo vreselijk moest snikken, nu bleef ze er bijna in van het lachen. En dat allemaal omdat mijn jaarlijkse columnboekje in de open haard werd opgebrand volgens iemand die beweert mijn column toch niet te lezen. Ach, zo heeft het boekje tenminste nut nietwaar?

Een schot op het goede doel werd helaas gevangen en nog erger, het werd 1-5. Het zelfde liedje, wel kansen geen doelpunten. De maat was nog niet vol, 1-6. Mispunten zijn het! Een mooie kans ging naar de knoppen. De Groningse goalie hield in eerste instantie de puck buiten zijn doel, doch een fractie later gleed het loeder door, 1-7. Iemand op de tribune slingerde ‘oliebol’ de ruimte in. Daar werd het niet anders van. Het werd de eindstand.

Het was natuurlijk geen flitsende overwinning waar ik wel op gehoopt had, maar iedereen had zijn best gedaan en wat wil je nog meer. Dan maar een flitsende nederlaag toch?

Dat was het voor dit weekend. Haast je repje naar huis teneinde mijn harig monster uit te laten. Zijn verontwaardigde blik sprak boekdelen. Enfin glibberend begaven we ons naar buiten, want in een klein dorp blijft de sneeuw liggen. Ach zo had ik ook nog wat oefening, maar dan zonder schaatsen aan.