Fluitconcert

Zondag was het weer feest, want GIJS Black Spirits speelde tegen GIJS Seahawks. Uiteraard beiden in Kardinge, want dat is de thuishaven van beide partijen.

In volle galop vanzelfsprekend met paardenkrachten, begaf ik mij daarom naar de ijsbaan en zocht een plekje op de tribune. Gewoonte getrouw op de rechterhelft van de zitplaatsen. Daar werd ik toch even lelijk op de vingers getikt, of ik een beetje getikt was. De betreffende persoon had groot gelijk, want de Black Spirits waren in dit geval de thuisspelers, dus de Seahawks zaten links. Ik repte mij ijlings naar de goede kant. Dit vanwege mijn hevige betrokkenheid bij laatstgenoemd team vanwege Tjalling en Igor, ik kom er rond voor uit. Toch bleef die kant wat onwennig, zo’n gewoontedier ben ik blijkt maar weer. Behoorlijk wat publiek was op dit evenement af gekomen, logisch met twee Groningse teams tegenover elkaar.

Oh, en ik hoop dat ik de doelpunten goed vernoemd heb, de assists leverden nogal problemen op. Ik wil niemand te kort doen, maar doe het mogelijk toch.

Het mag duidelijk zijn dat ik zonder enige twijfel partij kies en voor mijn favorieten schrijf. Sorry Blackies, volgende keer beter.

Arian Eijer stond in het doel der Seahawks.

In de eerste periode scheuvelden de Hawks gelijk de goede kant op, schoten en helaas gevangen. Ik hou van opschieten, dus doelpunten moeten gelijk om de oren vliegen. Meer kansen, een retourtje enz. Toen ging ie goed, Tjalling Stellema scoorde 0-1, onmiddellijk deed Sabri Edskes een duit in het zakje, 0-2, dat kon Gill Göbel ook, dus 0-3. Allemachtig, inmiddels zouden de Blackies wel winterwortelen zweten nam ik aan. Maar zij probeerden ook wel wat, maar oogstten niets. De Hawks kregen straf en fluitmans floot opnieuw, nog een eraf, en nog een. Als ze dat overleven dacht ik, dan eet ik mijn hoed op. Goed dat ik die niet bij me had, want ze overleefden schadevrij. Verder met kansen en doelpunten, 0-4 van Richard Krebs, 0-5 componeerde Vincent Orfgen, de 0-6 kwam op naam van Kris Snijder. Een stoute Black moest zitten en het werd ook nog 0-7, nu scoorde Igor Shumlyanskiy. Compleet en gelijk weer fluitenkruid, eerst voor een Black en toen voor een Hawk.

De drie minuten pauze overschreed ik natuurlijk opnieuw vanwege die noodzakelijke frisse neus (niet lachen).De tweede periode was begonnen. Inmiddels had ik een secondante aangesteld, dus zij zat gewapend met papier en pen, doch er was niets gebeurd, behalve een gestrafte Hawk, compleet en toen een Black eraf. Scheids had lol in het fluiten meenden wij al, want er mocht er nog een naast gaan zitten. Ik zal niet alle straffen vermelden, want dan wordt het een gebed zonder einde. In ieder geval maakte Vincent Pieters er 0-8 van, dat zal wel PP zijn geweest. Oh en Tjalling Stellema assisteerde. Gill Göbel scoorde 0-9, assist Ronald Koops. Handig zo’n hulpje erbij voor namen. Het werd 1-9, nou ja moet kunnen. Peter Visser maakte er 1-10 van, assist Jord Kiel en Edwin Pijl. Fluiten, fluiten en straffen, straffen of het geen geld kostte, nou ja tijd dan. Kansen gingen door, ook een aanval van de Blackies zo af en toe, maar daar ging Arian Eijer gewoon op liggen, op de puck dan. Hij redde nog wel wat meer, maar de 2-10 kon Eggie, zoals hij genoemd wordt door intimi, niet verhinderen. Pauze.

De derde periode begon met de verkeerde kant, effe retour en weer terug, 3-10. Even hadden de Hawks fans de illusie dat er ten goede gescoord was, doch dat bleek niet zo. Een kans om te zoenen lieten ze liggen. En daar ging het weer met de fluit. Door een ongelukkig stuitertje buiten zijn schuld scoorde ‘onze’ Ronald in het eigen doel, dus gingen de Blacks met de eer strijken en ook nog PP, 4-10. Die rekels kwamen los, 5-10. Zeker billenkoek gehad in de pauze. Oei het werd weer even linke soep, maar daarna waren we toch in blijde verwachting, even leek het mis te gaan, maar toen werd het doelpunt geboren, 5-11, gescoord door Kris Snijder met Gill Göbel als assistent. Als ik mijn hulpje niet had, zij had het weer goed gezien. Onenigheid en dus weer heerlijk gefluit, straffen, douchen en het hield niet op, dat fluiten bedoel ik. Een kans, maar in de pootjes van de Blackse goalie. Wat knuffelen op het ijs en tenslotte was het einde daar.

Met dank aan mijn secondante en ik reken de volgende keer weer op je hoor!

Natuurlijk een riante overwinning voor de Seahawks, een en ander door luid gefluit begeleid. Ik mag graag naar concerten gaan, maar geef mij maar de piano. Ik dien een verzoek in, brave jongens op het ijs en geen fluitconcerten meer.