Een maatje te groot
Zaterdag 1 maart 2014, de finales achter de kiezen en op naar de cup. De cup van Larry van Wieren, de Gijs Bears moesten strijden tegen de Eindhoven Kemphanen uit de eredivisie. Nu hadden de Bears een grote beker gekregen om uit te drinken, ra ra wie gaat er tenslotte uit de cup de dorst lessen. Doch eerst maar een paar duels. De eerste wedstrijd der Bears vond plaats in Kardinge en dat na de climax van vorige week! Hoewel wat somber over de mogelijke interesse om te kijken, anderzijds dacht ik, misschien trekt het juist veel mensen, want een kampioen zie je niet iedere dag.
Gezien de geruchten van blessures en vakantie hield ik al lang voor de wedstrijd mijn hart vast. Ook de Kemphanen konden natuurlijk met dit fenomeen te maken hebben…….. in ieder geval, zo deden de geruchten de ronde, zouden de ‘buitenlanders’ weg zijn.
Nou ja, ik richting Kardinge en het eerste dat opviel was het gemak waarmee in de buurt van de ingang geparkeerd kon worden. Heerlijk, heerlijk, tot ik mij realiseerde dat het wel eens op weinig publiek kon duiden, alweer een reden om mijn hart vast te houden. Maar eerlijk is eerlijk, al was het aanvankelijk dubieus, tegen speeltijd viel het best mee.
Het Groningse team was compleet, afgezien van enkele blessures helaas dus geen vakanties en geen zin. Een goed begin.
Tom Korte in het Bearendoel, dus alles was bij het oude. Nu de wedstrijd nog……
Wonder boven wonder vloog de puck in de eerste periode gelijk de goede kant op. Het feest duurde niet lang. Toch volgde er al snel een leuke kans voor de Bears, maar verder kwam het niet. Bij het retourtje kreeg Tom het te verduren en het doel ging wandelen. Zo dus ook het doel dat de Kemphanen voor ogen hadden. De Bears weerden zich kranig vond ik. Bovendien een paar mooie kansen, ik zag al confetti. Doch dat kwam uit de schoen van mijn buurvrouwtje. Een hoogst wonderlijk schot, zat erin, doch telde niet. Weer een kans, toen een mooie redding van Tom en opnieuw een fikse aanval. De Bears kregen een straf om de oren. Daar deden de Kemphanen hun voordeel mee, eerst leek het niet te lukken, maar puckmans kwam toch in het doel terecht, 0-1. Compleet en gelijk weer straf. Tom weer aan het redden. Schadevrij compleet, mooie kans, niet raak, weer straf, weer compleet en het werd nog 0-2.
Even een frisse neus halen…………
In de tweede periode gingen de Kemphanen wel gelijk met de puck er vandoor, maar niet lang en er volgde een kansje en toen een dijk van een kans, maar nee het lukte niet. De Kemphanen lukte het wel 0-3. Weer een kans die niets opleverde en weer straf die niets opleverde, voor de tegenpartij dan bedoel ik. Tom werd hevig belaagd dat wel en redde volop tot het 0-4 werd. Dezelfde riedel, mooie kans maar verder niet en dat tweemaal. Reddingen van Tom en dat dus in veelvoud. Toch kregen de zuiderlingen er nog een punt bij in deze periode, 0-5.
Wij pauzeerden en evalueerden om tot de conclusie te komen dat de Bears hun best deden, maar weinig kans hadden om nog tot winst te komen, hihi.
Dan maar de derde periode in. Tom kon gelijk aan het redden slaan. Ik riep met overgave hup, hup, maar niemand deed er wat mee. Sterker nog het werd 0-6. Ontredderd keek ik om mij heen, zelfs dat hielp niet. Hoewel misschien wel een beetje, want Zahir Hup redde even later de eer en dat is niet niks, 1-6. Er volgden opnieuw een paar mooie kansen, Eindhoven kreeg straf, zo nog meer kansen. Nee hoor, niet scoren! Eindhoven compleet. Toch vlogen de kansen weer om de rode oortjes der Bears, mis poes. Raak poes voor de Kemphanen, 1-7. Een vreselijke aanval op het goede doel, geen goal, wel gingen er een paar spelers vermoeid bij zitten. Een nieuwe straf voor de Kemphanen bracht niets op. Tom hevig in de weer, helaas weer raak voor de ‘vijand’ 1-8. Een buuv maakte mij attent op de handschoenen van enkele Kemphanen. Die zouden wijzen op het Nederlands team. Tja, hoe kun je daar nou tegen op? Nog wat kansen, enge momenten en het feest was over.
Ja, eigenlijk moet ik eerlijk zeggen dat ik niet veel anders verwacht had. Persoonlijk vond ik dat de Bears er flink aan getrokken hadden, figuurlijk gesproken natuurlijk. Natuurlijk is er wel hier en daar een steek laten vallen, maar dat doe ik dagelijks, alleen ik begeef mij niet op glad ijs. De Bears zitten toch immers niet in de eredivisie, zij zijn gewoon gebleven en in de 1e divisie. En die beker hebben ze maar binnen.
Tussen twee haakjes, vandaag dus richting Eindhoven en morgen weer een verhaaltje van mijn hand. Alleen ik waarschuw maar even tevoren, dit keer niet voor elf uur, maar rond veertien uur. Mijn harig monster dient te worden opgehaald en daarna ga ik naar een lezing van mijn voedingdeskundige schoondochter en dat wil ik niet missen.
Overeind blijft dat die eredivisie Kemphanen hoogstwaarschijnlijk toch een maatje te groot blijven.
