Wat hangt er boven je hoofd

Precies, dat wisten we dus niet op zaterdag 5 oktober 2013 toen Gijs Bears Groningen het team uit Eindhoven ontving, genaamd Dolphin Eindhoven Kemphanen. Een nieuwe naam dus die Dolphins, enigszins nieuwe samenstelling van de Bears, dus maak je borst maar nat. Kortom de spanning was groot en dat speelde mij al dagen parten. Ik kreeg er kiespijn van en heb van pure ellende twee kiezen laten trekken. Heerlijk als je iets of iemand de schuld kan geven hè. Oh en vraag mij dan niet of ik gevochten heb, die blauwe kin heeft de tandarts op haar geweten. Anderzijds een geruststelling dat er op mij niet gelet wordt, want men komt voor de wedstrijd nietwaar?

Vanzelfsprekend was ik vroeg ter plekke, vooral om even tevoren de sfeer in te ademen en natuurlijk was ik nieuwsgierig naar de vorderingen in Kardinge nu we weer aan de voorkant naar binnen mochten, moesten zelfs. Je komt toch anders binnen, meer met opgeheven hoofd, minder sneaky, minder van ik pak stiekem de achterdeur hopelijk zien ze mij niet. Ik heb niets met achterdeuren, nou ja een figuurlijk achterdeurtje is nooit weg. En nu maar hopen dat onze Bears ook een achterdeurtje hebben en er een verrassing mee in petto hebben was mijn hoopvolle gedachte. Geef ze van katoen, wenste ik hen vanaf de tribune toe en neem een voorbeeld aan de riante overwinning van de North Seahawks, die de Rhino’s uit Hoorn versloegen met 11-4!!! Zit mijn zoon in, vandaar dat ik het noem, zo ben ik wel.

Tom Korte bevolkte het Groningse doel, de Dolphins konden kiezen uit een dame en een heer, doch ditmaal geen voorrang voor dames.

De eerste periode startte met een run op het verkeerde doel, jullie snappen wel wat ik bedoel. Maar even later een mooie kans, helaas…….. en nog een, helaas……..

Niet helaas was een straf voor Eindhoven, joepie! Een minuutje later zat ook een Bear een straf uit, jakkes. Gelukkig bleken de Dolphins niet trefzeker. Groningen was nog even onderbemand, doch dat weerhield Sebastiaan Snijder niet om 1-0 te scoren, geassisteerd door Gill Göbel. De zuiderlingen probeerden wat terug te doen en dat lukte aanvankelijk niet. Een dikke drie  minuten later wel, 1-1.

Nou ja en toen de riedel van vele wedstrijden, mooie kansen, enge momenten, straffen. Vreselijk veel straf voor een Bear, ik kon het niet eens zo gauw optellen, hoewel dat kan liggen aan mijn rekenkunde of gebrek eraan. Kortom ongenoemde speler verliet het toneel. Naar mijn smaak werd het spel wat aan de grove kant. Er volgde nog een straf voor Eindhoven.

Langs een ommelandse weg wisten wij buiten te komen voor de gebruikelijke peuk. Met andere woorden het was pauze.

Dan komen we vanzelf in de tweede periode, die nog een restje Eindhovense straf bood, doch de Bears sloegen er geen slaatje uit. Nou ja, ook geen schade.

De Bears gingen op jacht naar punten. Puck tegen de lat of de paal, weet ik veel. Een meneer op de tribune wist een mooie tussenweg, tegen het rode dingetje. Even later opnieuw tegen dat rode dingetje. Bovendien merkte iemand op dat het wel houthakkers leken. Nu heb ik geen ervaring met houthakkers, maar ik geloof haar op haar eerlijke gezicht.

Tom kreeg het ook flink te verduren, maar ving of hij vangbal speelde. Er vielen wat straffen en toen alles compleet was, werd Eindhoven zo link als een looie deur en scoorde 1-2. De tranen biggelden over mijn wangen. Een time out voor Groningen moest uitkomst bieden. Nou ja, wees eerlijk, na nog wat straf aan twee kanten wist Sebastiaan Snijder de stand gelijk te trekken, 2-2, nu met assist van Ricardo Dijkema. Opgelucht haalde ik adem. En vooruit nog weer een straf voor de Bears.

Opnieuw een lange tocht naar buiten waar men zich al verdrong in het duister en men een frisse neus haalde, oh ja en een versnapering waar de brand inging.

De derde periode. Praat me er niet van, de spanning was voor mij bijna te groot, halen ze het of halen ze het niet. Het kon echt twee kanten op. Positief blijven hield ik mij voor en ik slingerde nuttige aanwijzingen richting ijs, die natuurlijk niet opgevolgd werden.

Er was nog een restje straf voor Eindhoven te gaan, de Groningers raakten compleet. Enfin de straffen gingen elkaar weer afwisselen. Er waren beeldschone kansen voor de Bears, doch ook Eindhoven roerde zijn staart. Een schot op Tom werd mooi gevangen, doch de Dolphin schoot zichzelf in het doel en nam dat mee richting boarding. Gelukkig dat dat niet telde.

En zo ging het maar verder, straf, kans, mis, en toen raak voor Eindhoven, 2-3. Met nog vier minuten te gaan werd het een lastig parket. En zo eindigde de wedstrijd met een verlies voor de Gijs Bears.

Een wat ruwe wedstrijd met kansen te over voor de Bears. Scoren is kennelijk niet zo makkelijk. Ik zei nog een paar keer ‘wippen’, maar er wordt niet naar me geluisterd zoals ik al meldde.

Naar huis met tranen in de mooie ogen (of niet soms?) en daar aangekomen er maar een neut op genomen. Dat heet verdriet wegdrinken. Volgende keer beter alsjeblief, laat ons niet weer zoiets boven het hoofd hangen………….

Echter: Wie met tranen gezaaid heeft, kan maaien met gejuich!! Steek die in je zak!!