Memories

Zaterdag 3 november 2012, een drukke dag voor ondergetekende. Het belangrijkste was natuurlijk de wedstrijd van de Zoetermeer Panters tegen de Gijs Bears Groningen in het Silverdome. Maar voor ik daar was, had ik al een leven achter de oude rug. Want wat was het geval….

Mijn harige monster bij een van zijn beminde bazen gebracht. Via een opstapplaats voor twee andere supporters, tuf, tuf naar het westelijk halfrond. Genoemde supporters gedropt in Kijkduin en ik richting feestje. Ik ben gek op reünies, je weet wel ‘memories’! Ooit heel lang geleden was ik een Haags nufje, jullie allen bekend, en sleet mijn schooljaren aldaar ter plekke. Wonend naast mijn, let op MIJN, HBS en als er dus wat te reüneren valt dan ben ik present. Memoreer graag enkele uren met al die andere oude koppen. Weliswaar ga ik tegenwoordig als dom blondje door het leven, maar dat blijkt geen bezwaar. Men kijkt daar gewoon doorheen en zegt ‘hallo heidiheida’ zoals mijn inmiddels hevig bejaarde oud-wiskunde leraar placht te zeggen in het grijze verleden.

Niet alleen de reünie moest bezocht, maar daaraan voorafgaande een, ik mag wel zeggen DE plaatselijk banketbakker. Wereldbekend in Den Haag en omstreken om zijn verrukkelijke hazelnootgebakjes. Ik ging dan ook met een grote opdracht de winkel binnen en zij kunnen weer maanden ervan leven. Het is maar goed dat ik dit stukje achteraf schrijf, want anders hadden mijn reisgenoten de gebakjes al opgegeten!!!

Aangezien ik nu geen gein en ongein over de busreis kan spuien, leuter ik maar wat over mijn privé ervaringen. Jullie zijn hopelijk niet boos en anders sla je het maar over.

OK, na die middag de Kijkduingangers opgehaald en richting Zoetermeer. Een half uurtje later rook ik weer ijs. Op genoemde wedstrijd moesten we nog een tijdje wachten, maar al koutend ging het snel. De jongelui waren ook gearriveerd, wat uitgedund door de schorsingen, maar vol goede moed. Een aanrader voor de supporters om die  vooral ook te houden, die moed dus.

Met nog wat andere supporters mochten wij de strijd gadeslaan.

Tom Korte in het bekende doel.

Het begin dezer eerste periode leek goed, hoewel na de goede kant volgde de verkeerde. Mooie kans en nog eens bijna. Tom al snel aan de slag, want de Panters waren niet van plan zich snel gewonnen te geven. Kansen over en weer dus. En bijna en alweer bijna, ik werd er bijna gek van. Heerlijk dat er een Panter straf kreeg, daar geniet ik uitgebreid van. Jammer dat de Bears ook van dat laken een pak kregen en terecht volgens mijn buum.  Alles compleet, een volgende gestrafte Panter hielp niets. Kortom van links naar rechts en vise versa. Deze periode leverde geen doelpunten op. Dat is half om half leuk, want voor de Bears had ik graag een puntje gezien.

De tweede periode begon met een mooi schot van de Groningers, doch de kepende Panter ving. Enge momenten volgden, waarvan ik het mierenzuur kreeg oftewel het angstzweet brak mij uit. Hopelijk had ik voldoende gedeod.

Volgens mij verruwde het spel enigszins. Mooie uitbraak van Groningen, mis. Kans, kans, kans, wat een rot woord als er niets uit voort komt. Temeer daar er nog eens door het oog van de naald werd gekropen. Een linesmeneer bepaalde offside maar daar waren wij het absoluut niet mee eens, wat niet hielp natuurlijk. Straf voor een Bear  en dat deed de Bears de ijshockeydas om, 1-0.

Daar de Panters eind tweede periode niet goed bleken te kunnen tellen, begon de derde periode met een PP voor de Bears. Goed begin is het halve werk, dacht ik optimistisch, het angstzweet had ik snel weggeveegd. De Bears begonnen ook met een mooie kans, dus wat wil je nog meer. Een doelpunt lummels,  slingerde ik de ruimte in. Ha, ha lachten de Panters in het Spaans en raakten schadevrij compleet.

Een straf voor Groningen was voor een aantal supporters onbegrijpelijk, maar de scheids is de baas.

Tom kreeg het behoorlijk druk en het leek ons toe dat de Groningse helden vermoeid raakten. Er vielen meer straffen deze periode, toch loerden er prachtige kansen om de hoek, ze kwamen alleen niet ín de hoek. Tom keepte zich het leblazerus en hield het doel verder schoon. Volgens mijn buurman een domme straf op de Groningse hals gehaald die maar liefst 4 minuten betekende na hevig overleg.

Time out voor Zoetermeer, time out voor Groningen. Twee seconden voor het einde Tom uit het doel. Verwarring met de eindtijd. Hoe dan ook het bleef 1-0 en Groningen mocht met een nederlaag naar huis.

Jullie willen niet weten wat dat voor een oud vrouwtje betekent. Hijgend van ellende stapte ik in het blik, nakaartend met de medepassagiers. Memories flitsten door mijn hoofd van de prachtige overwinningen kort geleden. Memories……….. meer was het niet.