Niet mijn pakkie an…..
Zo, op zaterdag 24 november 2018 hadden GIJS Groningen en ondergetekende weer een uitje. Niet naast de deur, maar het kon erger. De spelers dienden het op te nemen tegen Eindhoven Kemphanen en dus met de bus. Enfin, ik repte mij naar Kardinge teneinde mee te reizen. Veel te vroeg natuurlijk, want stel dat je het busje mist. Nee het busje kwam zo…….. dat is punt één. Punt twee is natuurlijk dat ik met graagte uitkeek naar een overwinning, ik ben zo´n hebberig tiepje aangaande onze ijshockeyers. Nu weet ik zeker dat ik niet de enige was in dit geval, en niet eens de enige fan van GIJS op de tribune, er waren er geloof ik wel vier!
De heren dienden om acht uur ´s avonds aan te treden voor het serieuze spel, dus ruim tevoren aanwezig voor acclimatiseren natuurlijk en inschaatsen. En wij maar tijd stukslaan. Ja, je moet er wat voor over hebben. Tenslotte houdt het mij nu ook van de straat, want ik moet een verhaaltje in elkaar flansen.
Bo Ossewaarde bemande het Groningse doel. En zo brandden de Gijsies los!
De eerste periode bracht al snel een schot op het goede doel, maar gehouden. Nog een kans, noppes. Toen mocht Bo gaan redden en dat deed ie ook. En dat kon hij blijven doen, want GIJS kreeg straf. Schadevrij compleet en nog een redding van hem. Oeps, daar kreeg een Kemphaan straf en dat opende perspectief leek mij. Wel schoten op dat doel, mis en gehouden. Toch wist Danny Kerstholt nog gebruik te maken van de straf door PP te scoren, 0-1 geassisteerd door Dylan Foks. Ik genoot, maar niet lang, want GIJS kreeg straf en daar maakten de Kemphanen (mis)bruik van, nou ja geef ze ongelijk, 1-1. Na deze schrik in de benen nota bene 2-1. Weer een Gijsie op de strafbank en weer van het zelfde laken een pak, Eindhoven maakte er PP 3-1 van. De zenuwen gierden door mijn lijf, ik leef altijd zo mee. Maar Senna Miller maakte er helemaal allenig 3-2 van, dus zag ik weer een zonnetje gloren. Dat duurde niet lang, het werd 4-2. En pauze.
Het leek effe goed te gaan in de tweede periode, de goede kant op bedoel ik. Haha nee dus, 5-2. Wel kansen en reddingen van Bo. Tja en toen kwam er 6-2 op het bord. Straf voor Eindhoven leek een mooie kans, zo vonden zij ook SH 7-2. Er was geen houden meer aan. Kansen, PP doe er wat mee, mis, Bo redde een aantal malen, maar kon niet voorkomen dat het 8-2 werd. Een schot op het goede doel, trof geen doel volgens scheids. Kansen, reddingen en zo ging het maar door tot de pauze.
Om vanzelf in de derde periode te belanden. We hadden weinig hoop meer. Wel gelijk een paar kansen en een schot op het goede doel helaas gehouden. Bo had de handen vol, figuurlijk dus, en kon niet voorkomen dat het 9-2 werd. Wouw, in dezelfde minuut nog 10-2 ook. Maar toen was het zat voor Dion Kunst en hij maakte er 10-3 van, samen met Danny Kerstholt en Rodney Kuiper. Weer straf GIJS en weer PP voor de Kemphanen 11-3. Straf GIJS liep goed af. En heel veel straf voor een Kemphaan in de laatste minuut, er kwam geen punt uit voor GIJS. Twee seconden voor het einde nog een straf Eindhoven, doch logisch, dat zette ook geen zoden meer aan de dijk.
Met opgeheven hoofd werd de terugreis aanvaard. Harm kroop weer achter het stuur teneinde ons veilig naar Kardinge te brengen. Men was niet van plan bij de pakken neer te gaan zitten. Ons enthousiasme over de scheids was niet om over naar huis te schrijven, dus dat deden we dan ook maar niet. Voor de terugreis dus: kop op en wat …… een woord gebezigd door een medereiziger, ik zal het niet op papier zetten en geen namen noemen, hihi. Er werd met regelmaat een blikje geopend om de pijn te verzachten natuurlijk. Een indrukwekkende nakaart babbel en zo kwamen wij tenslotte in de nacht in Groningen aan. En fluks het bedje opgezocht. Nou ja ondergetekende dan, ik kreeg een flauw vermoeden dat er elders nog wat nagefeest zou worden, maar dat was niet mijn pakkie an natuurlijk.
