Onderbezet

Zondag 4 december 2011 reisden Gijs Bears Groningen en een paar supporters naar Eindhoven om daar te spelen, niet de supporters natuurlijk,  tegen Eindhoven High Techs.

Mijn hoop is immer gevestigd op geintjes in de bus, maar timide zat ieder op zijn plekje en er kon geen grapje af. De naweeën van de flop van zaterdag lag waarschijnlijk nog vers in het geheugen.

Opnieuw waren de Gijs Bears ernstig gehandicapt door blessures en ziekte, dit keer nog erger dan op de droeve zaterdag. Maar liefst vijf spelers die node gemist konden worden, hadden het om diverse prangende redenen laten afweten. En dan te denken dat ik met hevige verkoudheidsverschijnselen en een buitengewoon slechte nacht vanwege hoestbuien, ’s ochtends moedig besloot om wel mee te gaan, want tenslotte moet iemand aardige dingen voor de Bears schrijven en minder aardige over de tegenpartij. Zo zat ik dus kuchend en proestend op mijn plekje met mijn 1549 jaar. Overigens heb ik besloten niet ouder te worden. Niet dat ik daar doorslaggevende maatregelen toe tref, maar ik hou gewoon op met tellen.

Dus anderhalve man en een paardenkop in de Groningse bank en Tom in het doel.

Zo kon de eerste periode beginnen. Eindhoven ging gelijk in de aanval. Het tempo lag hoog en ik had er een hard hoofd in. Toch kregen de Bears wel kansen en daar gingen we weer: jammer net niet en nog eens jammer. Ze moeten toch ook eens geluk hebben, merkte mijn buurman bitter op.

Oh ja, bijna en nog eens bijna en paal. Tom redde zich behoorlijk met de tegenaanvallen. Hier en daar zou een passje misschien uitkomst hebben geboden, maar dat heb ik van horen zeggen natuurlijk, want ik heb er geen verstand van. De Bears kregen straf, braken wel uit, dat wel en schadevrij compleet. Eindelijk leek de puck in het goede doel, maar de fluit was eerder, dus……… Eindhoven straf en toen pauze. Er waren geen doelpunten gevallen.

Met nog een restant powerplay startte de tweede periode. Een mooi schot in het Eindhovense handje en ook zij waren compleet. De Gijssies kropen door het oog van de naald, maar Tom was paraat. Dat ging een paar maal zo en toen in één onbewaakt ogenblik, neem dit maar letterlijk, 1-0 voor de Techneuten. Een afgekeurde en een bijna, net niet dus. Een duidelijke overtreding door Eindhoven en beide partijen kregen straf, wij waren eenvoudig stupéfait oftewel sprakeloos. Er volgde een kans voor de Bearen zo groot als een flatgebouw van 30 verdiepingen. Er volgden eveneens stoute streken van de High Techs, maar de fluitist had een vuiltje in het oog, vermoedelijk, het kan ook stront zijn geweest.

Het werd 2-0, rakelings mag je wel zeggen. Het spel verruwde mijns inziens. Straf voor Eindhoven luchtte ons op, zij braken uit maar een Groningse speler voorkwam meer ellende. Wel kregen de Bears weer straf, niemand snapte waarom. Compleet en weer pauze.

In de derde periode brak onze klomp, de Bears begonnen met een straf van 2 minuten en raad eens waarom! Raad je nooit! Refuse to start play, ik heb nog nooit zo verbaasd gestaan en ik niet alleen. En dat terwijl de laatste speler der Techs na de Bears op het ijs kwam.

Kans voor de Bears (dat heb ik meer geschreven), net mis. Wel compleet. Na een gedoe van niks werd het 3-0. Och en daarna had het zo mooi kunnen zijn, maar dat was het niet, het was slechts een kans. De Eindhovenaren werden wild en zo kon het gebeuren dat de coach der Bears een puck in het gezicht kreeg en bloedend afgevoerd werd naar het ziekenhuis. Ter geruststelling, hij kwam gehecht en lichtelijk ontsierd terug hoor. Maar overeind bleef dat de Groningers het verder zonder coach moesten doen.

Eindhoven pikte nog een time out, vooruit of ze nog geen punten genoeg hadden. Ze pikten ook nog een strafje mee. Om in herhalingen te vallen, de Bears kregen nog leuke kansen, maar de High Techs scoorden raak 4-0. Nog een kans om het af te ronden en toen was het tijd.

Wat uit het veld geslagen, uit de ijsbaan bedoel ik natuurlijk, reisden wij terug met de bus. De meningen waren unaniem dat de fluitert geen succes was. Uiteraard vind ik dat al gauw, maar in alle gevallen  trek ik mij met veel overtuiging op aan de mening van anderen. Hij zag niet veel en een brilletje wil nog wel eens helpen.

De terugreis werd gelardeerd met een crocodile hunter en vele happen en snappen. Men was verdrietig om het resultaat, doch eerlijk is eerlijk, de wedstrijd was heel wat aardiger om te zien dan die van zaterdagavond. Er was hard gewerkt. Verondersteld werd dat velen een goede nachtrust zouden hebben, van de coach was het zeker dat hij in ieder geval één oogje dicht zou doen, merkte een grapjas een beetje wrang op.

Of het allemaal nog niet erg genoeg was, trachtte een der spelers de buspassagiers te vergassen. Het was dat we dolgraag de volgende wedstrijd wilden zien en al onze levensenergie de kop op stak, wij urenlang de adem inhielden, anders…………