Weggegeven
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dat is in mijn geval op het ijs. Niet dat ik zo’n ijzig tiepje ben, maar je snapt wel wat ik bedoel.
Na al twee columns geschreven te hebben en naar een derde wedstrijd te gaan kijken, is het natuurlijk niet aardig om daar niet over te schrijven. Dus vooruit met de geit! Het is zondag 23 november 2014 als ik mijzelf op het hout van Kardinge terugvind, want daar spelen de GIJS Seahawks, verder te noemen Hawks, tegen Hijs Hokij Den Haag The Crusaders. Allemachtig kan het nog langer, dus dit wordt gewoon het Haagje.
Gelukkig was ik niet de enige op de tribune en werd ik gelijktijdig in de kraag gegrepen voor wat belangrijke zaken. Tenslotte moet men zijn of haar ei toch kwijt kunnen en ik kan dienen als boodschapper. Daar ben ik bedreven in, ik sjouw me soms helemaal scheef.
Maar terug naar de wedstrijd, want daar kwamen we voor.
Arian Eijer verdedigde het doel der Hawks.
De eerste periode begon bliksems goed, want er waren nog net geen twee minuten verstreken of het eerste doelpunt viel aan de goede kant, 1-0, een prestatie van Pieter ter Haar, met assist van Kristiaan Snijder en Ronald Koops. Flauw dat de Hawks al snel een straf bekwamen en nog flauwer dat het Haagje daar misbruik van maakte, 1-1. Zij probeerden nog meer, maar dat lukte niet, want Arian stond in de weg. Ook omgekeerd geen tastbare resultaten behoudens enkele straffen over en weer, zoals een Hawks die de game delayde. Foei toch. Verder werd de periode gelardeerd met wat komische valpartijen. Er waren wat kansen, want de Hawks waren wel schietlustig.
Het werd drie minuten pauze, die wij slechte dames uitbreidden tot wel 7 minuten.
Daar wij wat te laat bij de tweede periode aansloten, waren wij benieuwd wat er gebeurd zou zijn. Niets dus, maar onze binnenkomst moest beslist inspirerend gewerkt hebben, want Peter Visser scoorde 2-1 voor de Hakws, geassisteerd door Igor Shumlyanskiy. ’t Haagje kreeg straf en even later nog een erbij. Dat is knots, dacht ik natuurlijk. Wat schoten op het goede doel, wat rollebollen en de gasten waren weer compleet. Maar Kristiaan Snijder vond dat er nog wel een puntje bij kon, en dat kon natuurlijk ook, 3-1 met behulp van Ronald Koops. Nog een pracht kans en weer een straf voor een Hawk. Tja, daar ging ie weer, misbruik altijd weer misbruik, 3-2. Even later ging het net goed gelukkig. Er vlogen nog wat straffen om de Groningse en Haagse oren. Op een gegeven moment telde ik 6 Hawks, schrok mij een hoedje, maar ik werd gerustgesteld. Mij was totaal ontgaan dat de goalie uit zijn hol was. Eventjes maar hoor en het werd gewoon pauze van een kwartier.
De derde periode loerde om de hoek. De gestraften namen hun plaatsen weer in. Oh, heerlijk………. na 22 seconden scoorde Kristiaan Snijder 4-2, met assist van Pieter ter Haar. Er volgden wat kansen voor beide kanten en helaas……..shorthanded nota bene, maakte het Haagje er 4-3 van. Het ging een tijdje door met kansen, straffen aan beide kanten. Ook in het westen des lands blijkt tellen niet altijd de sterkste kant, dus zij kregen daar straf voor. Telraam aan de Sint vragen. Even later elbowde een Hawk en dat mag ook al niet, dus op het strafbankje. Enfin, halverwege de periode werd het 4-4. Een paar maal door het oog van de naald. Nog wat PP kansen, nee dus. Het werd 4-5 en even later 4-6. Wat de Hawks ook deden, het mocht niet meer lukken. Wel kwamen er nog een paar Hawks op de strafbank terecht, maar dat levert niets op.
Helaas, helaas, het zag er aanvankelijk zo goed uit. Maar de Groningse spelers kakten een beetje in gedurende de laatste periode. Nu is het prachtig om wat weg te geven, maar je moet het niet overdrijven en zeker niet bij ijshockey. De conclusie op de tribune, en ik vertolluk de gevoelens van het volluk om met Toon Hermans te spreken, was toch dat de wedstrijd was weggegeven.
