De laatste loodjes

Dat klinkt loodzwaar, maar zo zwaar waren die loodjes niet, in tegendeel luchtig en genoeglijk glipte het laatste ijsweekend van dit seizoen ons door de vingers. Nu heb ik het over 22 en 23 maart 2014. Weliswaar heb ik niet het hele weekend in Kardinge doorgebracht, maar ik kan het toch niet laten een schrijfje te doen over de wel beleefde momentjes.

Mijn eerste kijkje was bij de ‘vriendjes en vriendinnetjes’ op zaterdag en dat was een gevarieerd menu. Van flink uit de schaats gewassen tot net overeind en ook rijkelijk gekostumeerd. Pukkies met de shirts op de enkels tot de wat grotere maten wel passend in de kleren. Van routineus schaatsen rond de pionnen tot enkelen die het lager bij het ijs zochten met name in de bocht en dus eigenlijk uit de bocht vlogen.

Nu waren we er nog niet met die jongelui, ook wat ouwelui kwamen aan de beurt. De uitrustingen waren eveneens van grote klasse, zo reed er een hevig getaped hoofd rond, maar er zat nog een klein fietshelmpje boven op de kruin vandaar dat plakband. Er bleken enige reuzen mee te doen, waarvan een fraai uitgedost in keeperstenue. De bedoeling was dat ouders de krachten ging meten en dat de kinderen nu eens mochten lachen…….. Daar mijn tijd beperkt was, kon ik helaas niet op de ontknoping wachten, maar ik heb een levendige fantasie!

En ik besloot dapper, hoewel het racen tegen de klok was vanwege andere bezigheden buitens huis, om de Racoons nog even aan te moedigen op zondag. Geen wedstrijd in de eigenlijke betekenis van het woord. Echter mijn grootste fan van nog betrekkelijk kleine afmetingen, had mij zaterdag verzekerd dat het wel de moeite waard zou zijn om er een blik op te werpen. En ging ik dus een blik werpen, dat doet tenslotte geen pijn.

Nu zit ik doorgaans geen gewone peentjes te zweten bij een wedstrijd, maar hele grote winterwortels. Dat was nu natuurlijk niet het geval, want het was wat onderling gespeel, aangevuld met wat rijp en groen uit de kennissenkringen. Nu besloot ik om toch in de kleur te blijven en het in peenkleurige hesjes geklede team als favoriet uit te kiezen. Even later besloot ik het omgekeerde en zo jojode ik wat heen en weer om tot de conclusie te komen dat ik beide teams even lief vond. Het was een boeiend geheel, waarbij ervaren krachten en lichtzinnige dames en heren zich van links naar rechts en omgekeerd over het ijs begaven. In het bijzonder de lichtzinnige spelers zorgden voor een komische act. Vallen en opstaan, maar zo is het immers altijd in dit aardse tranendal. Nou ja tranendal als het ijshockey voorbij is, verder vind ik het wel een aangenaam gedoe.

Wie er nu uiteindelijk gewonnen heeft, al sla je me dood. Niet doen natuurlijk, ik bedoel het figuurlijk. Er was geen telraam zichtbaar, dus moest je het zelf maar bijhouden en dat ging wel eens de mist in omdat ik een gezellig buurvrouw had en dus……………. je begrijpt wel, de tel kwijt raakte. Hoe dan ook, het was veel aan de ene kant en wat minder aan de andere kant…………

Een beetje depri naar huis, want ik had wel weer ijs geroken, maar ……….

Snuf, snuf, niet huilen meid, het is zo september!

Een fijne vakantie voor al mijn lieve lezers/lezeressen, ach vooruit en ook maar voor de rest van de mensheid. Misschien schrijf ik zo af en toe nog wel een verhaaltje van andere belevenissen, je weet maar nooit………