Nog twee te gaan

Vrijdag 21 februari 2014. Een gedenkwaardige dag die na ampele overwegingen en discussies tenslotte toch door ging voor Gijs Bears Groningen. Maar toch weer op de tocht stond vanwege onvrede van Hys Hokij. Na een mogelijk kort geding mocht d’arbitrage er aan te pas komen. Gaan we nou wel of gaan we nou niet. Ach laten we voor zekerheid maar wel naar Kardinge gaan alwaar een grote bus op ons stond te wachten vanwege al die lieve supporters. Tegen vieren ontving iemand een sms-je, het gaat door. Dus op reis naar Nijmegen, die op dezelfde wijze aan zijn plaatsje in de finale is gekomen. Dat schept een band moet je maar denken. Maar wat een gedoe voor het zover was……… Nu las ik kortelings een aardig artikeltje over onze aangetaste ozonlaag. Er is meer aangetast blijkt in praktijk, daar komt het natuurlijk allemaal van! Oh en tussen twee haakjes, ik ben voorlopig niet meer een Haags nufje van huis uit.

Eerst de busreis, first things first, om maar weer eens mijn uitgebreide talenkennis te demonstreren. De kassier inde de centjes en daar reden we vol goede moed weg. Kwebbel, kwebbel, je weet wel en dan kom je nog eens wat te horen. Een dame bleek met de chauffeur een gemeenschappelijk verleden te hebben. Ter verduidelijking in het onschuldige hoor. 

Aangekomen bij het Triavium nog wat werkzaamheden in verband met kaartjes enzovoort enzoverder. Het aantal Groningse supporters was zeer groot en daar kunnen de Beartjes inspiratie uit putten immers. 

De dweil geschiedde heel sfeervol met gedempt vrouwvriendelijk licht, waar ik als oudere jongere natuurlijk heel blij mee was.  

Dan denk je dat het feest kan beginnen, maar neen driewerf neen. Er moest nog iets worden opgeblazen. Aanvankelijk leek het op een springkussen, maar het bleek iets met dezelfde karakteristiek te zijn, namelijk een duivelskop waaruit de Devils sprongen. Onze jongens waren eenvoudig gebleven en kwamen door het deurtje. 

Tjongejongejonge, wat een inleiding, nou sla het maar over! 

Voor ik het vergeet, Tom Korte stond in het Groningse doel.

 Ach en daar ging het weer in de eerste periode, even goed dit keer, maar toen de verkeerde kant op. Gelukkig daarna een mooie kans, gevangen, jammer. Maar wel een prettige verrassing na 1.42 minuut, de Bears scoorden 0-1, door een schot van Kevin Kuiper met assist van zijn broertje Rodney Kuiper en Sebas Snijder. Nog meer kansen, luid gejuich ter aanmoediging. Helaas geschiedde toen een ongeval. Een Bear bleek op een of andere wijze tegen de boarding gebonkedonderd, ik heb het niet gezien. Hij werd met een brancard afgevoerd. Een hevige dissonant dat begrijp je wel. Echter het spel ging verder. Kans, Tom stopt, de Bears ontsnapten ter nauwer nood aan een akelig lot en Tom bleef maar stoppen en weer en nog eens. En terwijl een schot op het goede doel ook gevangen werd en dat was het doel niet. Nijmegen straf werd met groot genoegen ontvangen, niets mee gedaan. Kansje mis. Tom redde achterelkaar van een wisse dood. Helaas een keertje niet en het was 1-1.

Pauze voor de broodnodige afkoeling en enig prognosewerk over de tweede periode, die traditioneel niet de sterkste is.

 De tweede periode begon met een mooi schot op het goede doel,  nee dus mis. Nu ging ook een Devil plat, maar dat stelde niets voor. Het werd wat knoeipotten, het werd zelfs 2-1. Er volgden meer enge momenten. Ik zat te griezelen en verschool mij bijna weer achter mijn notitieboekje. Tom bleef maar redden. Na leuke mislukte kansen eindelijk 2-2 gescoord door Daan van Fessem met assist van Zahir Hup. Af en toe kon ik de gedachte niet van mij afzetten dat fluitmans zijn fluit kwijt was, nee toch niet. Een Devil en achtereenvolgens twee Bears kregen straf. Ik vond het al sneu, je zal maar zonder fluit zitten en dat op ijs. Hoewel twee Bears vond ik ook overdreven. Alles kwam goed en we konden weer pauzeren. 

Met overtuiging werd mij verzekerd dat de Bears zouden winnen. Eerst zien dan geloven was mijn standpunt. Nog een restje straf voor een Bear in de derde periode. Tom’s doel moest even vastgezet, hij moest zelf nog even goed in de kleren en het kon verder. Het bekende ‘Tom redt’. ‘PP doe er wat mee’ nee dus. Een nieuwe straf voor een Bear, door het oog van de naald, schadevrij compleet. Het lukte maar niet, maar gelukkig aan beide kanten. Ik bespeurde een lichte geprikkeldheid, het liep los. Tom zette het redden gewoon voort. Ook de kansen vlogen om de oren en wij maar aanmoedigen met kreten, joelen, juichen. En daar kwam het verlossende woord, schot bedoel ik. 2-3, een doelpunt van Kevin Keijzer, geassisteerd door Sebas Snijder en Mike Groenhof. Groningen ging gelijk over op time out. Tom redde een keer en Nijmegen aapte na, ook time out. De tijd kroop voort, nog 30 seconden, nog 10 seconden en HOERA!!!!! GEWONNEN!!!

De opluchting en het optimisme voor de nabije toekomst, vanavond dus, was groot.  

Het was een zeer spannende wedstrijd en het publiek kreeg waar voor zijn of haar geld. Dat wil zeggen het Groningse publiek, want de Nijmegenaren hadden het nakijken natuurlijk. Heel jammer dat Arjan Peters e.e.a. gebroken blijkt te hebben en wij zullen hem zeker missen op het ijs. In ieder geval Arjan, sterkte en beterschap. 

Merkwaardig vind ik altijd weer het relatieve van tijd. Met name bij ijshockey valt mij dat op. Zo’n periode van 20 minuten duurt vaak wel een half uur of langer, hoe zou dat toch komen………….. 

Een voorspoedig busreis met veel gelach en plezier naar het hoge noorden. Gewonnen, hoera, en nog één te gaan!