Op naar de finale?

Met opgewekte inhoud reed de spelersbus op zondag 16 februari 2014 naar Eindhoven alwaar de NIJA wel eens een lesje van de Gijs Bears Groningen zou krijgen, weer dus. Want positief denken is belangrijk zo weet een ieder.

De reis verliep rustig, ongetwijfeld om de krachten te sparen, te mediteren over de aanpak en wat dies mee zij. Een nieuw gezicht achter het stuur, een vrolijke Frans die Alfred heette, maar daar kan hij ook niets aan doen.

Aangekomen  begon het bekende stukslaan met een bakkie en een glaassie. De ene na de andere Groningse supporter liep binnen en tenslotte was er een flink aantal juichers voor de Gijsies, aangenomen dat er wat te juichen zou vallen natuurlijk. Aan de entourage zou het niet liggen, want twee trommelaars stonden klaar als lawaaipapegaaien, de confetti lag in de aanslag. Kortom aan Groningen zou het niet liggen, de supporters dan. De Bears moesten de prestatie leveren.

Na een rustige, naar mijn smaak zeer rustige dweil, was ik allang niet meer rustig. Ga nou maar beginnen dan weten we waar we aan toe zijn, dacht ik hardop.

Overigens was er al hevig gediscussieerd over wie nou wanneer gewonnen zou hebben, doch als de Beartjes zouden winnen was er niets aan de hand immers. Kortom de handleiding was niet erg duidelijk voor de gewone sterveling.

Tom Korte vonden wij wederom in het Groningse doel terug. Toi, toi, toi Tom, wenste ik hem in gedachten toe, indachtig zijn geweldige keepprestaties van zaterdagavond.

En wat iedere keer weer gebeurt in de eerste periode is dat de vijand er met de puck vandoor gaat in de verkeerde richting. Even later de goede en toen weer omgekeerd. Gelukkig wel snel een kans voor Groningen, doch geen punt. Een NIJA speler stortte op het ijs en was zielig, weg van het ijs en mijn buuv merkte meedogenloos op ‘op naar de volgende’. Enfin Tom redde maar weer. Het bekende liedje, heen en weer. Een Bear ging in eigen doel liggen, en dat schoot ook niet op, de malloot. Ik was al wel zover dat ik ging betwijfelen of dit goed zou aflopen. Tja je kon er op wachten, 1-0 voor NIJA, nauja. Wel een kans, mis en we waren pas 10 minuten verder, 2-0. Men klungelde lustig verder om even later tegen 3-0 aan te lopen, nauja schaatsen dus. De Bears oogstten wel een straf. Schadevrij compleet. Een straf voor NIJA was mooi powerplay, maar ze deden er niets mee. Enige kleurenblindheid sloeg toe, Tom redde nog maar eens en het was gelukkig pauze om op adem te komen zowel voor mij als mogelijk voor de jongens.

De tweede periode was koud begonnen of het werd 4-0. Krijg de pip, krijg het heen en weer. Een kans, helaas gevangen, NIJA straf en warempel Klaver Jan Middelweerd scoorde 4-1, geassisteerd door Zahir Hup en Daan van Fessem. Zou dit de ommekeer kunnen zijn, dacht ik opeens weer hoopvol. Maar nee, schieten in het handje van de goalie helpt niet, naar de vijand passen wordt het ook niet beter van. Wel weer PP, waarop buuv de gevleugelde woorden de baan op slingerde ‘PP doe er wat mee’. Niet luisteren natuurlijk.

Inmiddels was ik al een tijdje in het wegloopstadium, ik kon de ellende niet meer aanzien en verschool mij slinks achter mijn notitieboekje, want wat ik zag kon ik echt niet op papier krijgen, zeker de 5-1 niet. Een NIJA klant liet zich vallen, deed ook zielig. Even later viel een Bear, hoe zag ik niet, en dat was echt. Hij verdween van het ijs. Gelukkig was het pauze……….

Niet te geloven, maar de Bears gingen in de derde periode gelijk de goede kant op en bijna maar nog niet helemaal. Kansen moet je wat mee doen, maar wat als ze het niet doen? Tom redde maar weer wat, er loerde een enkele kans om de hoek, er vielen wat straffen en om de narigheid ten top te voeren, het werd 6-1. Meer wil ik er niet over zeggen.

De meningen waren nog steeds verdeeld over doelsaldo of 1 gewonnen, 1 verloren, dus 1-1 en dus overtime voor de beslissing. Wel, er volgde drie minuten pauze en overtime.

Met zo’n slechte wedstrijd en eerlijk ik heb de jongens nooit zo dinges zien spelen, waren de verwachtingen niet hoog gespannen. Bij niemand trouwens, dus het lag niet aan mij. Het bekende ‘wie scoort, die wint’, dus maak je borst maar nat. Niet ik natuurlijk, maar de boys.

Daar gingen ze dan. De spanning liep op en hoera, Zahir Hup hielp ons al na ruim een minuut uit de spanning, die voor mij bijna niet te harden was dit geval en ik wilde graag mijn verjaardag nog halen. Hij scoorde het winnende doelpunt met assist van Arjan Peters.

Vreugde alom, de Groningse supporters brulden het uit, de confetti vloog om de oren, nestelde zich in de haren, kleren en waar het nog maar meer zich nestelen kan. De trommels trommelden voor twintig, wij gilden voor honderd. Kortom groter vreugde, vooral onverwachte vreugde kan men zich nauwelijks voorstellen, je moet erbij geweest zijn.

Heerlijk, heerlijk en wij liepen nog even naar de kantine. En daar kwam een akelige boodschap door, namelijk dat op de NIJB site stond dat wij verloren hadden vanwege dat doelsaldo. Eerst dit als een vergissing gekwalificeerd, maar er kwam alom meer verwarring en niemand wist meer hoe het nou echt zou zitten. Men deelde mee dat de scheidsrechter in de kleedkamer had verkondigd dat in ons geval overtime de beslissing moest brengen. En ja wat is het dan echt???

We konden tenslotte echt blij zijn, want de Gijs Bears hadden gewonnen. Heus waar op naar de finale, tegen Nijmegen kon men ons al vertellen.