Dat moet kunnen!
Voor zekerheid heb ik nog even de vorige wedstrijd van de twee teams onder de loep genomen en de uitslag stelde mij gerust, een ruime overwinning voor de Seahawks. Dus ging ik vol vertrouwen en opgewekt richting Kardinge. Mijn robbedoes, harig monster voor de insiders, heb ik ernstig toegesproken om hem op de hoogte te stellen van het feit dat hij moet wachten met poepen en urineren tot ik thuis ben om hem uit te laten. Later dan zijn gewoonte, maar ook hij moet er wat voor over hebben.
Even schrok ik wel want de Rhino’s vlogen onmiddellijk op Jim af, niet dat het hielp. Na twee minuten waren de rollen stevig omgedraaid, want Ronald Koops scoorde het eerste doelpunt der Hawks, 1-0. De tweede schrik sloeg mij om het hart toen de Rhino’s er 1-1 van maakten. Zijn ze nou gek geworden, dacht ik nijdig. Het werd nog erger, 1-2 voor die donderstenen. Gelukkig duurde het maar een fractie of Ronald Koops maakte een powerplay doelpunt, 2-2. Dat leek al beter, kon nog beter want Rijan Berends maakte er 3-2 van. Wel weer even een eng moment, maar het liep goed af. Het spel ging verder en er ontstond een beetje ‘onrust’, dat leverde straffen op en nog een straf erbij voor een Hawk. De Rhino-goalie redde een puck nota bene ongeveer in Italië zover kwam hij uit zijn doel. Een poging van de thuisclub mislukte, de puck was naast, echter de speler erin. Het was pauze.
Tja daar ging ik toch even de figuurlijke mist in. Ondanks de mededeling dat er slechts 5 minuten pauze zou zijn, ik niet luisteren en sjouwde samen met nog een zondaar naar buiten. De rest kun je wel raden. Ja, we kwamen te laat binnen en intussen was er gescoord door Rijan Berends, 4-2 voor de Hawks. De gasten kregen straf, mooie kansen en minder mooi mis. Er ontstond hevige discussie op het ijs, waarom? Geen idee. Straffen over en weer en hoera! Shorthanded wist Jord Kiel 5-2 te fabriceren, assist Peter Visser. Kansen, reddingen van Jim en zo ging het maar door. Het icing-beleid konden wij leken niet altijd volgen, maar alles weten maakt niet gelukkig.
Op een gegeven moment kregen de Hawks een penalty in hun voordeel. Dit schot mocht genomen worden door Michiel Waalboer, die daardoor onder luid applaus een onhoudbare 6-2 op het bord liet zetten. Het spel der heren werd af en toe gelardeerd met wat glijpartijen, waarom de toeschouwers natuurlijk erg moesten lachen. Iwan Beukeveld bracht de stand op 7-2, geassisteerd door Peter Visser. En daarmee was het nu 15 minuten pauze.
Om de derde periode ongeveer te starten met 8-2! Dit doelpunt kwam op naam van Rutger Havinga, met behulp van Vincent Pieters. Straf voor de Hawks, kans, mis, gered door Jim, die echter nog op de ijsvloer lag toen de Rhino’s weer scoorden, 8-3. Jim kon nog even verder met redden, puck weg, mooie kansen. Een check en dat mag niet, dus straf voor een Hawk. Een botsing van een Hawk en een Rhino leidde tot een aandoenlijke verbroedering. Enfin weer straf voor de thuisploeg en weer een shorthanded goal en wel door Jord Kiel geassisteerd door Joep Hertzig, 9-3. Een Rhino haakte pootje en dat mag niet, dus straf. Het bleef een kwestie van kansen, straffen, redden, vallen en opstaan. Volgens mijn buurman was de blauwe lijn te hoog, daar vielen de heren over.
Een Rhino sloeg een Hawk, beiden straf hetgeen wij niet helemaal konden volgen. Nog een gestrafte Rhino, een komisch schot en daarmee waren we aan het einde der wedstrijd gekomen.
Het zal zijn opgevallen dat er weinig assists staan vermeld in bovenstaande prietpraat. Bij voorbaat mijn excuses als ik abusievelijk geen assist heb vermeld. Ondergetekende verstond lang niet altijd de nummers/namen en buren wisten ook niet vaak hulp te bieden. En dat terwijl men zegt ‘een goede buur is beter dan een verre vriend’.
Gezeten in de kantine werd ik dringend verzocht even mee te gaan. Gehoorzaam als ik soms ben, mijn nieuwsgierigheid was gewekt door de mededeling dat er een operatie gaande was. Nou dat was me wat, de gereedschappen bestonden uit een pincet en een schaar, een soort doe-het-zelf pakket dus. De in een vorige wedstrijd gehechte Iwan werd nu uit de hechtingen gehaald en ik mocht even een blik in de keuken werpen. Als dat geen krentje in de pap was, of kersje op de taart???
Toch blijft het langst hangen de ruim gewonnen wedstrijd van de Seahawkheren, 9-3 is geen kattenpies. Ik zei toch al ‘dat moet kunnen’!
