Hij wilde er niet in!
Zaterdag 23 februari 2013 leverden de Gijs Bears in eigen huis strijd tegen de Sani Dump Lions Dordrecht. Hoe zou dat aflopen vroeg ik mijzelf regelmatig af, want ik blijf daar dan zo’n dag of wat mee bezig. Dordrecht wat geschorste leeuwen, maar ja er blijven er genoeg over……. En hoe zullen de beren zich gedragen? Als echte beren of als wasbeertjes die de oren gewassen krijgen??? Maak je nou niet druk mens, hield ik mijzelf steeds voor. Wat kan het schelen als het maar een leuke wedstrijd is, ja dahag…….
Enfin, het publiek liet het er niet bij zitten, in grote getale bevolkten de supporters + vele kinderen de tribune en men speculeerde dat het een aard had. Ik schaarde mij er tussen met minstens een pond kalmerende goede woorden in het achterhoofd. Ja dat is wel boffen, ik heb dus niet alleen hersens?
Er waren trommels ter verhoging van de feestvreugde en dan maar hopen dat ze veel te trommelen zullen hebben. Enfin, ik neem jullie mee naar de eerste periode. Trouwens Tom Korte stond weer in het Groningse doel.
De eerste periode dus en de Bears begonnen gelijk met een mooie kans, maar helaas in het wantje om het handje van de Dordtse goalie. Even later bijna in het verkeerde doel, maar de Lions hadden buiten Tom gerekend. Dat een Lion straf kreeg was een buitenkansje, maar behalve kansen in meervoud gebeurde er niets opwindends. Tom mocht redden, een heen en weertje en potverdriedubbeltjes de Lions scoorden 0-1 na 6.35 minuten.
De kansen voor de Groningers gingen gewoon door. Tom had ook wat werk zo af en toe. Vele pucks verdwenen over de boarding, maar niet in het goede doel. Een mijner rookvriendinnen barstte in snikken uit, de tranen biggelden over haar wangen. Hoe dan ook het werd gewoon pauze in de kou met een snufje sneeuw erbij. En we hadden het al zo koud van de stand.
Nu is het een bekend feit dat alle zegen van boven komt en die kwam immers in de pauze, hopelijk zou deze enigszins afstralen op de spelers in de tweede periode. Het moet toch een keer lukken, dat doelpunt bedoel ik. En ja hoor kansen, kansen, kansen. De puck ging weer eens hemelen. De Bears straf (lelijk woord gezegd). Schadevrij compleet. Zo’n prachtige kans komt er maar eenmaal in je leven, mis en nog eens bijna. Weer straf voor Groningen (opnieuw een lelijk woord, maar nu een ander), en het werd 0-2. De straffen werden wat ongelijk verdeeld, wat meer voor de Bears. Tom redde wat er te redden viel, slappe schotjes haha. Er valt niets nieuws te melden, behalve dat de Groningse coach enigszins verhit raakte. Wij overigens ook, maar van machteloosheid. Dus even afkoelen in de pauze.
Rillend kwamen we de tribune op voor de derde aflevering. We hadden de hoop nog niet opgegeven, er kan toch nog een verrassing komen, wees eerlijk. Ik geef toe het was een hele grote hoop. Tom mocht snel weer aan de slag en deed dat dan ook voorbeeldig. Opnieuw kregen de Bears kans op kans, maar het kreng wilde er niet in. Ook de straffen gingen gezellig door. Er werden wat dropjes gepresenteerd op de tribune, je moet toch wat en zoetigheid verguld de pil. Een paar keer kropen de Gijs Beartjes door het oog van de naald.
Even meenden wij dat de beertjes raak geschoten hadden, maar volgens scheids niet en die is de baas. Ach en verder was de riedel weer hetzelfde, kansen, lat, reddingen, door het oog van de naald en tenslotte 49 seconden voor het einde een time out voor Groningen. En geloof het of niet, dat hielp niks.
De toeter ging, de heren reikten handjes, wij applaudisseerden en zowel de Gijs Bears als wij moesten het doen met een verlies van 0-2. Niet dat het slecht was tegen Dordrecht, maar ach je hoopt nietwaar, ook vanwege die schorsingen bij de Lions, maar ze hadden genoeg materiaal over zoals bleek. De NIJB site leerde mij net dat de Hagenezen ons (even) van de tweede plaats hebben verdrongen, echter zij hebben Dordrecht nog te gaan.
Om kort te gaan, hij wilde er gewoon niet in, de puck bedoel ik natuurlijk. Dit ter verduidelijking want ik heb wat ondeugende rookvriendinnen die mij niet altijd goed begrijpen.
