Een kaal weekend

Niet dat ik niets te doen had, want de werkzaamheden liggen voor mij altijd flink opgestapeld. Het betekende ook niet dat ik van pure pieker al mijn haar was kwijt geraakt. Neen, driefwerf neen, het was gewoon dat de broodnodige ijshockeywedstrijd, liefst zelfs ‘ijden’ ten enenmale ontbraken. Dat is armoe, pure armoe. Dit slaat op zaterdag 27 oktober 2012.

Had ik gelukkig, althans dat dacht ik, nog een oude Olympische Spelen wedstrijd op mijn harde schijf. Niet in mijn hoofd natuurlijk, want veel meer dan ijsschraapsel zit daar niet in. In tegenstelling tot velen die er zaagsel hebben zitten trouwens, hetgeen in praktijk op hetzelfde neer komt. Tja en wat nu het handigst is in het gebruik, ik zou het niet weten, ik smelt misschien wat sneller.  Al met al hielp het allemaal geen malle moer, want genoemde wedstrijd wilde zich niet laten vertonen. Nu heb ik altijd ruzie met apparatuur, dus zo vreemd was het ook weer niet. En het fraaie spreekwoord ‘wie wat bewaart, heeft wat’ ging duidelijk niet op bij mij.

Ergens verstopt tussen de koude vulling in mijn hoofd leefde nog het idee om naar Heerenveen te gaan. Tenslotte is het dit seizoen niet direct de vijand en bovendien heb ik Fries bloed, dus kan ik mij schaamteloos over de grens begeven. Na rijp beraad besloot ik toch om mij niet schaamteloos te gedragen (beter laat dan nooit), daar ik hoorde dat er in Kardinge ook wel wat te doen zou zijn. White Spirits tegen U17, dat mag ik toch niet missen?

Aangekomen ter plekke trof ik een paar bekenden, waaronder een rookvriendin en –vriend. Opgewekt en monter begaven wij ons naar buiten voor de broodnodige peuk vooraf. Ha, ha, sigaretten vergeten en daarmee een pracht gelegenheid biedend aan mijn genoemde vriendin om goed te maken dat zij mij laatst bijna alleen liet roken.

Het kon niet op, want op de tribune neergezegen had genoemde meneer wat te laten zien. Met breed gebaar haalde hij uit zijn tas 25 jaar oude schaatsen tevoorschijn van een bekend merk, ik noem geen namen,  en soort ijzers ‘tuk’ (liever niet omdraaien!). Het parfum kwam ons tegemoet……… Hij had ons tuk.

Bedwelmd kwamen wij eindelijk in de eerste periode terecht. Persoonlijk ben ik altijd erg partijdig, maar dat mocht nu natuurlijk niet vanwege de Groningse achtergrond van beiden, White Spirits tegen U17. Wel riep ik even zachtjes ‘aacchh’, het verschil in omvang der spelers vond ik nogal groot. Maar kleintjes kunnen heel snel zijn en U17 weerde zich kranig. Veel plezier hadden wij, eigenlijk leedvermaak tot onze schande, toen een puck duidelijk op een plek zoek was geraakt waar een speler ernstig mee geraakt bleek, zoals zijn houding aan gaf. En buurman merkte op dat de klokken gingen luiden. En ja hoor, daar kwam de puck tevoorschijn. Ik heb geen klokgelui gehoord……

Intussen was het 2-0 voor de zwarte schapen (White Spirits dus vanwege hun kleding). Het eerste doelpunt was aan mij voorbij gegaan omdat ik zo nodig moest kletsen. U17 kreeg straf en PP 3-0. Ook de Spirits kregen een straf, maar dat hielp de jongelieden niet. Wel hadden zij kansen.

Een pauze van 3 minuten keurden wij af, want zo snel is een peuk niet op.

De tweede periode bracht opnieuw een mooie kans voor U17, maar het waren de Spirits die de voorsprong verhoogden tot 4-0. Een trippende Spirit kreeg straf en dat bracht 4-1 voor U17. Helaas even later 5-1 voor de tegenpartij. Dat helaas is voor U17 natuurlijk, het was leuk voor de Spirits. Mijn inspirerende opmerking ‘en nou erin’ tegen U17 werd ter harte genomen, 5-2. Een penaltyshot voor U17 mislukte.

Mijn buuv merkte op dat er veel Remi’s op het ijs stonden. Zij is duidelijk literair beter onderlegd dan ik, het was uit ‘Alleen op de wereld’. Oh ja….   Het werd ook nog 6-2.

Opnieuw een spiritistische straf en toen een lange pauze.

U17 begon met een paar mooie kansen en dat werd beloond, 6-3. Nog een kans, 6-4. Knappe jongens! De Spirits konden het niet goed hebben en mikten de puck met veel spirit in hun goede doel, 7-4. Het was niet genoeg, 8-4. Beide partijen kregen nog wat straf. Alles raakte compleet en tot slot wisten de oude heren de eindstand op 9-4 te brengen.

‘Oude’ natuurlijk in verhouding tot, want als die heren oud zijn, ben ik metusalem in het vrouw. Ook werd nog opgemerkt dat de fluitjes van de scheidsrechters te zacht waren. Jongens doe er iets aan jullie fluitjes!

Mogelijk had ik in Heerenveen mooier ijshockey kunnen zien, maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus ging ik naar de ‘familieavond’. Na afloop heb ik op jullie een borrel genomen,  met drieërlei oogmerk. Om te drinken op de overwinning van de Spirits, om het verdriet om de nederlaag van U17 te verdrinken en om een beetje warm te worden, want ik had het toch koud gekregen.